کیش

گرم است و شرجی و خلوت. عصرش را ندیده ام هنوز که شلوغ است لابد.
دو روزی کیش ماندگارم انگار تا یکشنبه قایق یا لنج بیاید و برویم سر دکل. فعلاً بد نمی گذرد به پسرک.

پسرک و دریا

وقتی کارت این‌طور باشد که مدام در سفری و روی دریا و خشکی، دیگر خداحافظی برای هر رفتن و سلام برای آمدن دوباره معنا ندارد. بار اول را شاید بتوان استثنا دانست ولی. لااقل یک ماهی نیستم و بعید است اینترنتی باشد که بنویسم.
تا بعد.

تلویزیون، زنان، استادیوم

در این لحظات، جناب تاج، نایب رئیس فدراسیون فوتبال، در حال پیچاندن بحث سهمیه ایران در لیگ حرفه‌ای آسیا و احتمال ارتباط آن با مساله ورود زنان به ورزشگاه‌ها است! برنامه‌ی بدون حرارت و کم‌خاصیت ورزش از نگاه دو با مجری محافظه‌کارش، اصلاً سوالی در این باره نمی‌پرسد و تاج هم از همه‌ی موارد متعدد تذکرات ای اف اسی فقط به به بحث تجاری شدن باشگاه‌ها و حق پخش تلویزیونی اشاره می‌کند. انگار نه انگار که ناظر ای اف اسی و نایب رئیس کمیته لیگ حرفه‌ای آسیا در سفرش به ایران روی مساله ورود زنان تاکید کرده و آن را جزو پیش‌شرط‌های تعلق گرفتن سهمیه به ایران اعلام کرده بود! واقعاً نمی‌فهمم وقتی ایرنا هم، منظورم همین تریبون رسمی دولت فخیمه‌ی خودمان است، مصاحبه‌های مختلف در این باره انجام می‌دهد و این‌قدر روی مثبت بودن ورود زنان به ورزشگاه‌ها تاکید می‌کند، ترس این برنامه‌سازان و مجریان تلویزیون از مطرح کردن موضوع برای چیست؟

مرتبط:
نامه‌ی کمپین "دفاع از حق ورود زنان به استادیوم‌ها" به نائب رئیس کمیته‌ی لیگ حرفه‌ای آسیا
ا

و کلمه بود...

صفحه‌ی وُرد را که باز کنی، به قصد نوشتن هر چیز مهم یا بی‌اهمیتی هم که باشد، ناگهان می‌بینی که محکومی به نوشتن. نوشتن از یک چیز و نه چیز دیگری. شنیده‌ای که محکوم باشد کسی که بنویسد؟ صدای نرم موسیقی آرام آرام در بر گیردش و او فقط بنویسد؟ از یک چیز؟ و آن هم نه مثل نوشته‌های معمولی که می‌روند سراغ اصل مطلب و بی‌درنگ مقصود را می‌گویند و تمام! نه! باید کلمه‌ها را مزمزه کند، در اکسیر جادوییشان غرق شود و آخر هم منظور را نرساند. که اگر بگوید تمام می‌شود همه‌ی قدرت جادویی نوشتن و فاصله می‌گیرد از لحظه‌های بی‌خودی. نوشتن کمک می‌کند که رویا را ادامه دهد و سپید بماند. نور کم‌رنگ روز را در چشمانش حس کند و لبخندش نخشکد. انگار که آب برای گل‌هایی که میز وسط اطاق را رنگی کرده‌اند. انگشت‌ها جدا نمی‌شوند از صفحه‌ی کی‌بورد و واژه‌ها هم از ذهن. تلاش می‌کنند انگار برای تداوم ثانیه‌های سرخوشی و بی‌تکرارِ بودن. دوست دارند بنویسند... دوست دارند بنویسند... دوست دارند ادامه دهند و بنویسند...تا پایان.

فکر ممنوع

فکر کردن غدغن است برایم. هیچ پزشکی تجویز نکرده این را. خودم اما خوب می­دانم که نباید فکر کنم. در هر حالی فکرها ممکن است به سراغم بیایند.وقتی پشت کامپیوتر نشسته ­ام و یا وقتی که با قطره ­چکان داروی رشد مو را روی سرم می­چکانم. آب گلدان را که بخواهم عوض کنم، خطر فکرها زیاد می­شود. ساعتم را که نگاه کنم هم. فکرها همه جای زندگیم نشسته ­اند و از هر فرصتی استفاده می­کنند که هجوم بیاورند. کلافه ­ام از دستشان بس که دیواره ­های دل را فشار می­دهند و تنگش می­کنند. مانده ­ام که چه کار کنم با این همه خیال و خاطره. اگر بیایند و مرور شوند، بی ­حال می­شوم و خسته. آرام هم شاید. ولی نه از آن آرام ­های خوبی که همیشه دوستشان داشته ­ام. این آرام ­ها گاهی با سوزش­های بینی همراه­ اند حتی. مانده ­ام که چگونه راه خاطره را ببندم و فکرها را پس بزنم و بی ­خیال باشم...

راهی می­شناسید؟ می ­دانید چه ­طور باید بیش از 5 سال خاطره را به کناری نهاد و دوباره شروع کرد؟

شاعر تلخِ راستگوی ما

احمدرضا احمدی زیاد صادق بود و کمی بدخلق. بدخلق را که می­گویم، در مقایسه با "وقت خوب مصائب" ناصر صفاریان است که پر بود از بذله­گویی­ها و شیطنت­های شاعر خوش­لحن روبه­روی دوربین. این­جا اما احمدرضا احمدی جدی بود و کمتر سگرمه­هایش باز می­شد. صادق را هم که می­گویم، از فروتنی نکردن­هایش است و اذعانش به متفاوت بودنش و قلم زیبایش. دوست داشتم این رفتار را. خیلی بهتر از آن مناعت طبع دیگرانی است که مدام بر سر کارهای خود می­زنند و خود را کوچک و دیگران را بزرگ می­شمارند. به نظر می­رسید خودش بود احمدرضا احمدی. آن بی­حوصلگی نه­چندان عادیش را که کنار بگذاریم، به نظر می­رسید خودش بود و خودش را گفت. باید ممنون دست­اندرکاران "دوقدم مانده به صبح" باشیم برای دیدن بی­واسطه شاعری که غیبتش ممکن بود همیشگی شود در قاب تلویزیون.

ا

راستی دوست داشتم بگویم که عاشق آن آهنگ آرام انتهای برنامه­ام و صدای گرم و محکم گوینده آشنایی که بعد از "پایان" می­گوید: "اما، صبح دیگری در راه است..."

احمدرضا احمدی در سیما

امشب میهمان بخش (یا به قول جناب صالح­علا، مرغزار) شعر برنامه دوقدم مانده به صبح، احمدرضا احمدی است. فکر کنم در بخش تئاتر هم محمد رحمانیان با نغمه ثمینی گفت­و­گو می­کند. گفتم که از دستشان ندهید.

کلاً در این برنامه­ آدم کسانی را در تلویزیون می­بیند و از صحبت کردنشان لذت می­برد که مدت­هاست گذارشان به سیمای نه­چندان ملی نیافتاده. آن برنامه را که میهمانش شمس لنگرودی عزیز بود، فراموش نمی­کنم. دلیل این دعوت ها بالا بردن اعتبار تلویزیون، افزایش محبوبیت آن، عقب نماندنش از شبکه­های ماهواره­ای و یا هرچیز دیگری هم که باشد، باز هم این ها اتفاق های خوبی است به نظرم.

ا

پی نوشت مهم:

سوتی عظیمی دادم. از قرار پنجشنبه و جمعه اصلاً برنامه پخش نمی شود. یعنی آن برنامه می ماند برای شنبه (28 اردیبهشت) شب. ببخشید که اطلاع رسانیم غلط از آب درآمد!

درد مشترک

کبود شده و می غرد و اشک های درشتش را به شیشه می کوبد

آسمان هم دلتنگ است انگار

هیچ؟

"کسی را می شناسی که
شیشه ی شکسته ی پنجره ای را بند بزند

پیش از آن که بروی
پیش از آن که بشکند؟"*


*از: کیکاووس یاکیده، بانو و آخرین کولی سایه فروش، انتشارات کاروان

هر سال آخرهای اردیبهشت اتفاق می افتد

این روزها که می گذرد؟
عدد 26 را مزمزه می کنم و طعم گسش را نمی فهمم!
مانده هنوز تا بزرگ شوم لابد...

تنگ

دلتنگی­های آدمی را باد ترانه­ای می­خواند…
دلتنگی­های آدمی را باد ترانه­ای می­خواند...
دلتنگی­های آدمی را باد...
دلتنگی­های آدمی را...

چیدن تک به تک واژه های تکراری کنار هم، سرکوب وسوسه ی کپی و پیست و لمس مداوم کلیدهای کیبرد، آرام کننده است.