خانه

نمی‌دانم از سرمای نصفه و نیمه‌ی هوا و پیراهن آستین کوتاه من در آخرهای مِهر بود، یا خستگی نه‌چندان زیادِ عصر که از کمیِ خوابِ بعد از ظهر ناشی می‌شد، که رسیدن به خانه را دوست داشتم. راستش تاکنون خیلی به این مفهوم فکر نکرده بودم. مفهوم سقفی که مال تو باشد. شاید به این خاطر که هیچ وقت مشکلی نداشم برای پیدا‌کردنِ مکانی دوست‌داشتنی برای زندگی. نمی‌دانم اما واقعاً حس خوبی بود که می‌شد کلید را بیاندازی و وارد خانه‌ی خودت شوی؛ روی راحتی‌های بزرگ وسط هال ولو شوی و با کنترل تلویزیون وَر بروی؛ شاید هم در اتاقی که رنگ آبیش آرام می‌کند دراز بکشی، چند صفحه شعر از کتاب روی پاتختی بخوانی، کم‌کم چشم‌ها راببندی و برای چند دقیقه هم که شده استراحتی بی‌دغدغه را تجربه کنی.

دوستی که به تازگی خانه خریده از قیمت‌های نجومی مِلک در تهران می‌گفت. جداً مردم چگونه زندگی می‌کنند وقتی برای یافتن این نیاز خیلی ابتدایی این‌قدر مشکل دارند؟