این درها باز می شوند

برای پیگیری خواستی مدنی که دیگر حتی به نیمی از افراد جامعه هم محدود نمی شود، چه می توان کرد؟ بهترین کار برای رسیدن به خواسته ای که آن قدر به حق بودنش واضح است که شاید خیلی ها اصلاً ندانند که از آنان دریغ شده چیست؟ مدت هاست که بر اساس قانونی نانوشته و ثبت نشده زنان کشورمان از تماشای مسابقات فوتبال در استادیوم ها محرومند. شاید تا چند ماه پیش در سطحی ترین نگاه ممکن می شد آن را تنها مشکل زنان این کشور دانست و با بی خیالی از کنارش گذشت. اما وقتی می شنویم که همین موضوع بهانه ای شده برای عدم ارسال مدارک کشورمان جهت کسب میزبانی جام ملتهای آسیا و بالطبع محروم شدن ایران با همه شایستگی ها از این میزبانی، دیگر بعید می دانم کسانی باشند که بگویند این مساله تنها به زنان محدود می شود و مردان را با آن کاری نیست! برگزیدن راهی مدنی همچون فرستادن نامه اینترنتی به متولیان فوتبال در سطح جهان و آسیا به نظر بهترین کار ممکن می آید در راه پیگیری این مساله. هیچ کدام نمی خواهیم از حق میزبانی هیچ مسابقه ای محروم شویم. همان طور که نمی خواهیم نیمی از جامعه از حق شاد بودن، با هیجان فریاد زدن و پیگیری دویدن های بی امان بازیکنان روی مستطیل سبز محروم شود. ثبت نام پای نامه و فرستادن آن برای فیفا و اِی اِف سی کار بزرگی که نیست. هست؟

لینک صفحه ثبت نام

مرتبط:
حقِّ دیدن