حال

بی تابی های این روزهایم را خودم هم نمی فهمم. آسمان آبیست، همه جا سبز است، شهر زیباست. زیبا و آفتابی... آن قدر که گاهی دوست داری از اول صبح تا آخرین ثانیه های روشنی پیاده بروی و همه خیابان های آشنا و نا آشنا را گز کنی. خاطره هایت را مرور کنی و از طعم شیرینشان سرشار شوی. خیلی خوب نیستم اما و خودم هم نمی فهمم علتش را! جای چیزی در آن آخرین لایه های وجودم خالیست که نمی گذارد شادی هایم تداوم یابد. وقتی در انتهای روزی پر از هیجان و موسیقی و دور هم بودن های خاطره ساز، دوستی می گوید که همان آدم پیشین نیستم، با آن شور و سرخوشی همیشگی، نمی دانم پاسخ مثبتم را چگونه توجیه کنم! اصلا هم دوست ندارم همه چیز را به حساب بد بودن شرایط زمانه و محدودیت های اجتماعی بگذارم و نامعلوم بودن آینده را بهانه کنم برای توجیه حال هایم. اصلا توجیه نمی پذیرد رفتار کسی که این همه زیبایی را در حوالی زندگی بهاریش می بیند و باز هم شادی را راه نمی دهد که بیاید و خانه کند و بماند در زاویه های دل. از تنهایی است یا بیکاری یا کدام عامل ناشناخته ذهنی و روحی، نمی دانم...بی تابی های این روزهایم را خودم هم نمی فهمم!