خشونت عریان

عجیب است
کم کم باید یاد بگیریم انگار که از هیچ چیز تعجب نکنیم در این مملکت
از هیچ برخوردی، هیچ طرحی که نام ضربتی بر پیشانیش حک شده، هیچ توهینی، هیچ قانون شکنی خوش آب و رنگی که به نام قانون انجام می شود و بالا بردن امنیت در جامعه...

هر چه هم که پوست کلفت شده باشیم اما، نمی شود بی تفاوت بود نسبت به این حجم عظیم خشونت آشکار که این روزها پلیس پیشه کرده به بهانه های گوناگون.

روزی برای کش آوردن روسری ها و مانتوهای کوتاه و روزی دیگر به نام مقابله با اشرار و اوباش!
ژست روان شناسانه نیروی انتظامی در طرح مبارزه با بد حجابی گوش فلک را کر کرده بود که بد حجابان از لحاظ روحی این گونه اند و رواج دهندگان ماکنیسم (به قول خودشان) فلان کمبود را دارند و اینها...
این بار اما ژستی هم در کار نبود. ضرب بود و تحقیر و توهین. تو بگو به شرور ترین انسان روی زمین. همین که نام انسان رویش است، کافی نیست که نگذاریم این گونه خوار شود؟
یعنی حقیقتا این ها فکر می کنند با چنین کارهایی امنیت جامعه افزایش می یابد؟
به نظرتان کسی که چنین برخوردهایی دیده، پس از گذراندن دوران کوتاه یا بلند حبس، دو فردای دیگر که بازگشت به جامعه قبلی، اصلاح شده است؟ شرارت را کنار می گذارد و تبدیل می گردد به فردی مفید برای اجتماع؟
شرمنده...کلماتی از جنس دیگر است که با مرور این رفتارها جلوی چشمانم رژه می روند:
"کینه
بغض
انتقام"
انتقامی که لزوما از همان جامعه گرفته می شود که به چشمان خویش تحقیرش را دید.
رواج آشکار خشونت در زندگی های روزمره مان، تنها قبح ارتکاب آن را می ریزد به نظرم. ا

پی نوشت:
مبارک است. قاضی مرتضوی بزرگوار آن چنان در نشست خبری پس از اخبار شبانه شبکه دوم سیما نشریات را تهدید کردند و هرگونه فعالیت ژورنالیستی بر ضد طرح جدید نیروی انتظامی را خلاف شمردند که از روز آینده همین زمزمه های کوچک انتقاد را هم نمی شنویم از رسانه های کاغذیمان! کسی می داند با این سرعت تا کجا می توانیم به قهقرا برویم؟

مرتبط:
کرامت انسان
كاركرد خشونت
عاملان اصلی ایجاد وحشت