ويسادار*

لذت نوشتن های بد خط مينی بوسی را فراموش کرده بودم. ا
هجوم مکرر لذت های فراموش شده به يادم آورد اما يکی شدن با دنيای بيرون را و ابراز دنيای درون را هم. اين جا، روی صندلی جلوی مينی بوس، در ميانه ی تکان های پياپی ماشين نشسته ام و خودکارم زمين نمی ماند. دوست دارد يکريز بنويسد تا دوباره فراموش نکند همه ی ديده هايی را که قرار نيست خيلی تکرار شوند اين روزها انگار. حضور بی دغدغه در مرکز سبز و آبی و کبود. وقتی دارد باورت می شود که زندگی جز آن چارديواری 65 متری هميشگی نيست، گاهی سرشار شدن از آب و باران و دريا، خوب که نه، لازم است بی شک! لازم هم هست حتما که ثبت کنی لحظه های نو شدن را تا که در توالی کار و بی کاری های پيش رو زود گم نشوند... ا
دو سوی جاده شمالی لحظه ای تن پوش سبز را وا نمی نهد و رنگی ديگر را نمی گزيند برای جلوه گری. در ميانه ی آخرين ماه بهاری، با اين همه سبز که دوره شوی، سخت است که عالی نباشی و پر از بهانه های کوچک خوشبختی. ا
فقط يک سوال تکراری. رابطه ی تنهايی و قدرت را به ياد داريد؟ چقدر مستقيم است اين رابطه و چقدر خواستنی است آن تنهايی به نظرتان؟ "بودن های دو نفره" در فراغت های رنگين زندگی لذت بيشتری ندارد؟ يا در سوی ديگر، "تک بودن"، فرصت لمس بيشتر لحظه های خلوت و آرامِ روزهای سپيد را نمی دهد؟ کدام بهتر است؟

توضيح: ويسادار نام منطقه ای در حوالی شهر پره سر و در 70 کيلومتری شمال غربی شهرستان رشت است که آبشار زيبا و طبيعت بکری دارد. ا