آزاد

"من فکر می کنم
هرگز نبوده
دست من
اين سان بزرگ و شاد

احساس می کنم
در چشم من
به آبشر اشک سرخگون
خورشيد بی غروب سرودی کشد نفس

احساس می کنم
در هر رگم
به هر تپش قلب من کنون
بيدار باش قافله ای می زند جرس..."

گاهی نبودن های آن ها که عزيزشان می داری، سلسله تکرار های هر روزه را می شکند و يادآورمان می شود که هر انسان دنيايی است و جای خاليش گاه بيشتر از آن که به ذهن می رسد...خيلی بيشتر!
نمی توانم بگويم که چقدر بودنتان گرم است و خوب
دوستان من

شعر از احمد شاملو